Jestem Nergal, ale w domu mówią do mnie Boluś, mam około 3 lata. Pierwszy rok mojego życia był bardzo smutny. Siedziałem w małym, brudnym kojcu. Nigdy nie byłem na spacerze, nikt mnie nie głaskał, nie przytulał, a ja to bardzo lubię. Moje ciało bolało, bo było pokryte ranami, gryzły mnie pchły. I pewnego dnia przyjechali ludzie, zabrali mnie do takiego czegoś, mówili na to auto. Bardzo się bałem, ale byli mili, głaskali i mówili do mnie miłe słowa. Zabrali mnie do miejsca gdzie była ona, moja Ania. Bardzo była smutna jak mnie zobaczyła. Zaufałem jej, bo głaskała, dawała pyszne jedzenie, którego nigdy nie jadłem. Pierwszy raz w życiu poszedłem na łąkę, na spacer, wąchałem, tarzałem się i byłem szczęśliwy. Moja skóra została wyleczona, już mnie nie boli. Po jakimś czasie zmieniłem dom tymczasowy i teraz mieszkam z Kasią i Markiem, też bardzo tu fanie, ale na swój własny dom czekam już ponad dwa lata, nikt mnie nie chce, a jestem super psem. Jedynie nie mogę mieszkać z innymi zwierzętami, nikt mnie nie nauczył jak z nimi żyć i dlatego obawiam się ich.

PS. Będę wdzięczny, jeśli opowiesz o akcji znajomym. Wtedy moi schroniskowi koledzy może też dostaną prezenty.

Nie wiesz, które produkty wybrać?
Przelej darowiznę jednorazową na ogólną pomoc Bezdomniakom:

Wesprzyj nas darowizną jednorazową

Imię

Nazwisko

Adres e-mail

zł

Zgadzam się z regulaminem*

Przekazywanie kwoty będzie kontynuowane przez system płatności

Udostępnij